Txagorritxuko larrialdien kolapsoa
Txagorritxuko larrialdietako langileak laguntza-oihu bat egiten ari dira: SOS! Batzuek pentsa dezakete laguntza-dei hori soldata-erreklamazioen ondorio dela, baina errealitatetik oso urrun. Beren lan-baldintzak hobetu nahi dituzte, herritarrentzako arreta kalitatezkoa izan dadin, erabiltzaileok merezi dugun bezala eta langile horiek nahi duten bezala.
Egoera hori Arabako larrialdien antolaketa txarraren ondorioa da, eta Osasun Publikoaren narriadura progresiboaren beste zeinu bat da. Ezaguna da Txagorritxuko larrialdietan maiz gertatzen den kolapsoa, itxaronaldi luzeak eta pazienteen kexak. Osasun-kudeatzaileek egoera jakin batzuei egozten diete (eguraldi txarra, arnas gaixotasunen gailurrak, oporraldiak, etab.), aurreikusi ezin diren egoerei eta egoeraren araberako egoerei. Hala ere, nahikoa da langileekin hitz egitea jakiteko oso maiz gertatzen den egiturazko arazo bat dela, eta erabiltzaileei ematen zaizkien laguntza-baldintzak hondatzeaz gain, haien gogobetetze profesionala ere murrizten duela eta laneko estres-egoeretara eramaten dituela.
Paziente bat larrialdietara sartzen denean, eraikuntzan eta ekipamenduan egindako inbertsio handiak gogora ditzake, eta aparatu moderno, konplexu eta sofistikatuengatik itsutu daiteke, baina ez du langileen gutxiegitasuna ikusiko, nahiz eta jasan egingo duen.
Txagorritxuko Larrialdi Zerbitzu berriak mediku asko galdu ditu urte gutxi hauetan, eta funtsezko arrazoia giza baliabideen kudeaketa txarra da. Erizainak eta erizaintzako laguntzaileak etengabe kezkatuta daude langile-murrizketengatik eta beren lanbide-baldintzek okerrera egiteagatik. Zehazki, ekainaren 3an, Larrialdietako egungo plantillako sei erizainek eta hiru erizain-laguntzailek unitate horretan lan egiteari uzteko mehatxua dago. Zeladoreak eta administrazioko langileak ere egoera horren eraginpean daude.
Langileek katastrofikotzat jotzen duten gauzen egoera horrek kausa ugari ditu. Horietako bat da Lehen Mailako Arretaren etengabeko narriadura eta azpifinantzaketa, gure blogeko beste sarrera batean aipatu duguna. Horren ondorioz, arreta kasuetan jartzen da, eta ez pertsonengan, eta erabiltzaile batek bere medikuaren jarraipena galtzen du. Badakigu zenbat eta denbora gehiago eman pertsona bat familiako mediku berak artatzen, orduan eta gutxiago izango direla larrialdietako, EAGko eta ospitaleko kontsultak, orduan eta bizitza gehiago eta bizi-kalitate hobea izango dutela.
Garrantzitsua da, halaber, Etengabeko Arretako Puntuen (EAG) gutxiagotzea, beste sarrera batean ere aipatu baita. Pentsatzea 250.000 biztanletik gorako Gasteizko biztanleriak, gero eta zaharragoak, Olagibelen EAG bat baino ez duela, gaueko 12etan ixten duena, haserre justifikatua sortzen duena, eta Osakidetzak, paperaren gainean, EAGa besterik ez den eta hil ala bizikoa ez den larrialdietan joan behar den lekuei buruz ezartzen duenaren aurka doana.
Jakina da biztanleriaren zahartzeak larrialdi gehiago sortzen dituela. Konplexuagoak dira, denbora gehiago behar delako zerbitzu horretara jotzen duen pertsonaren egoera ezagutzeko, ez bakarrik zentzumen- eta komunikazio-zailtasunengatik, baita kolektibo polimedikatuak direlako ere, eta horietan ezinbestekoa delako jasotzen dituzten tratamendu guztiak berrikustea, maiz kontsultatzeko arrazoi bat botiken ondorio kaltegarriak direlako.
Era berean, ez da ahaztu behar interbentzio kirurgikoetarako edo espezialistekin hitzorduak egiteko itxaron-zerrenda luzeak dituzten pazienteen egoera. Paziente horiek, mina eta baldintza fisikoak murriztuta, sintomak larriagotzen zaizkienean, eta hitzordua emateko egunak behar izan ditzakeen lehen mailako arretarekin, ospitaleko larrialdira jotzea beste aukerarik ez dute ikusten.
Txagorritxuko egoera korapilatzeko, aipatu behar da joan den azaroan Santiagoko ospitaletik honako espezialitate hauek aldatu zirela: neurologia, traumatologia, kirurgia baskularra, aurpegi-masailetako kirurgia eta neurokirurgia. Horrek areagotu egin du bizitzako larrialdi askoren konplexutasuna, eta ez da langile gehiago behar. Konplexutasun handiagoa eta larritasun handiagoa, giza baliabideen birdimentsionamendurik gabe, oso larria da. Paziente horien egonkortzea neketsuagoa da, eta langileek badakite politraumatismo, iktus edo infartuen kasuetan arreta azkarra izatea funtsezkoa dela biziak salbatzeko eta ondorio iraunkorrak murrizteko. Larrialdietan, denbora bizitza da.
Txagorritxuko larrialdietako langileek ez dute lortu kudeatzaileek baldintzak hobetzea, nahiz eta behin eta berriz eskatu dituzten ohiko bideak erabiliz. Orain, otsailaren 26tik ospitalean izandako kontzentrazioekin haserre daudela jakinarazi behar dute, eta ez dute inolako aldaketarik izan. Andre Maria Zuriaren plazan ere bildu da.
Bere azken proposamena datorren ekainaren 8an egingo den manifestazio bat da, guztiok gure haserrea adieraztera eta arazo larri honi irtenbideak eskatzera joan gaitezen.
Hirian eta Araban premiazko arreta duina eta kalitatezkoa izatea guztioi dagokigu.
Ekainaren 8ko manifestaziora joan gaitezen. Bilbo plazatik abiatuko da eguerdiko 12etan. Gure osasuna da, gure eskubidea da. Defenda dezagun!
