Aski da bete gabeko promesekin. Egitateen garaia da
Joan den apirilaren 21eko hauteskunde autonomikoetarako kanpainan, duela bederatzi hilabete, alderdi guztiek aurkeztu zituzten euskal herritarren arazo garrantzitsuena konpontzeko proiektuak: osasuna. Hala erakusten zuten behatoki soziologikoek, hala nola Deustobarometroak edo Arartekoaren txostenek, agerian uzten baitzuten Osakidetzan izandako hutsunengatiko salaketak nabarmen ugaritu zirela.
2024ko apirilaren 4an, orduko hautagai Pradalesek, gaur egun lehendakari denak, esan zuen “osasuna herrialdearen lehentasun handia” dela, eta txoke-plan bat jarriko zuela abian arreta eta irisgarritasuna hobetzeko: 48 orduko gehieneko epea lehen mailako arretako medikuak artatzeko, eta bi hilabete baino gutxiago espezialistek artatzeko.
2024. urtearen amaieran aurkeztutako emaitzek agerian uzten dute Osakidetzan kontsulta eta proba osagarrietarako itxaron-zerrenda inoizko balio handienetan dagoela, eta kirurgiak ez duela ia hobekuntzarik izan.
Lehen Mailako Arretari dagokionez, familiako medikuak 48 ordu baino gutxiagoan artatzeko bete gabeko konpromisoa da oraindik.
Legegintzaldiko hilabete hauetan, Osasun Sailaren jarduerarik garrantzitsuena Itun Sanitarioa harrotzea izan da. Itun hori ez da existitzen; izan ere, hitzemandakoa betetzeko konpromisoa hartzen duten bi alderdiren edo gehiagoren arteko hitzarmena esan nahi du terminoak. Gizarte-eragile askok parte hartu dute hitzarmen-proiektu honetan. Baten batek hasieratik uko egin zion eskaintzari, eta beste batzuk, berandu deituta, proiektua egitetik atera ziren. OPA Herri Plataformak, non Gasteizko OPA integratuta dagoen, baztertu egin zen, inolako azalpen sinesgarririk eman gabe. Hitzarmen-proiektu honetan jarraitzen dutenek argi eta garbi kritikatzen dute metodologia eta ondorioak ateratzea, eta badirudi porrota izango dela. Ezin gara egon ez diren eta neurri kosmetikoetan geratzen diren irtenbideen zain
EAJk ere Osakidetzaren pribatizazio-arriskua ukatzen zuen, eta hilabete hauetan garraio sanitarioaren sistemaren krisi larri baten ondoren bezala ikusi da, non erabiltzaileentzako baldintzak inoiz baino txarragoak izan diren, sailak zuzenean, premiaz eta behin-behinean enpresa bat kontratatu du eta urtebeteko epea eman du zerbitzu garrantzitsu hori lehiaketara ateratzeko, zerbitzu horren pribatizazioa erabat ukatuz.
Euskadin, Gipuzkoaren kasuan, antolakuntzako anomalia sanitario bat dago. Eskualdeko ospitale gehien dituen Lurralde Historikoa da, baina horietako bat, Tolosaldekoa, pribatua eta Osakidetzarekin itundua da. Oraingoz, baztertuta dago publifikazioa.
Osasun mentala oso urritzat hartzen zen duela hilabete batzuk, eta gizarte-larrialdiko egoera baten aurrean ezinbesteko erronkatzat jotzen zen. Hobera egin dugu? Argi dago ez dela horrela izan.
Egungo lehendakariak ere aipatu zituen Etengabeko Arretako Guneak hauteskunde kanpainan, eta dauden beharrak baloratu behar zirela adierazi zuen. Horri buruz asko dakigu Gasteizko EAG-n. Hiru urte baino gehiago daramatzagu hileroko kontzentrazioekin eta manifestazio jendetsuekin, Gasteizen bigarren EAG bat berriro irekitzeko eskatuz. Bigarren EAG hori 2025eko otsailaren batean berriz irekitzeko konpromisoa dago. Hasiera batean, Osasun Sailak erabaki zuen Lakuabizkarrako osasun-zentroan egongo zela, eta gero, San Martingo osasun-zentroan. Beste azalpenik gabe, aldaketa profesionalekin kontsultatu ondoren erabaki zen, inprobisazioa disimulatu eta auzo-elkarteen edo herritarren plataformen bidez herritarrei kontsulta egitea saihestu nahi duen erakunde etereoaren antzera. Baina hori ez da okerrena. Medikurik ez izateagatik Laudioko EAG-n jazotako gertakari latzen ondoren, ikusten dugu Osasun Sailak onartzen duela EAG batzuetan ez dagoela medikurik, baina haiek gainbegiratuta daudela inguruetako zerbitzuen medikuengandik.
Hori guztiz onartezina da, eta ez diogu utziko osasun-arreta duina eta kalitatezkoa eskatzeari.
Horregatik guztiagatik, otsailaren 1eko manifestaziora deitzen zaituztegu…
